25 lat RP czyli „Hey Jude” czy „Back to the PRL?”

25-lecie – czyli „Hey Jude” czy „Back to the PRL”

 Chyba nikomu nie przyszłoby wtedy do głowy, że znienawidzony przez naród dyktator, nawet nie polski bo jak wszyscy jego poprzednicy sprawujący władzę z woli Moskwy za 25 lat w wolnej Polsce, będzie traktowany jako mąż stanu. Co spowodowało, że obecne władze wywodzące się przecież z tamtejszej opozycji, stanęły w jednym szeregu z komunistami. Czyżby był to jakiś dług wdzięczności? Tylko, że jeżeli opozycja ma taki dług wobec przeciwnika, to musiało gdzieś dojść do zdrady i to nie tylko kolegów z ruchu oporu, ale polskiego narodu, którego poparciu zawdzięczają dzisiejsze pozycje. Dlatego też słowa gorzowskiej licealistki skierowane do premiera wcale nie są pozbawione sensu, jak uważają nie bardzo jednak przekonywująco jego obrońcy. Proste apolityczne postulaty z sierpnia 1980 roku nie stanowiły żadnego zagrożenia dla tamtejszego reżimu, lecz dla zrujnowanej gospodarki nie były możliwe do zrealizowania. Chociaż sam fakt, że wyszły od ludu, dla władzy ludowej były niebezpieczne. Jednak zagrożenie, jako pretekst do użycia siły, komuniści stworzyli sobie sami wprowadzając do Solidarności swoich agentów. Ci jako najbardziej radykalni działacze, budzący podziw za odwagę, w poniedziałek 14 grudnia 1981 roku często przyszli do pracy w mundurach ZOMO. Stan wojenny Jaruzelskiego owszem był mniejszym złem, ale tylko dla niego, bo większym byłoby otrzymanie z Kremla wypowiedzenia. Biorąc pod uwagę poolimpijski stan sowieckiej gospodarki, napaść na Afganistan i fakt, że amerykańskim prezydentem był człowiek, który działaniem, a nie nazwiskiem udowadniał, że oba ma, sowiecka interwencja raczej Polsce nie groziła. Całkiem już nierealna była wtedy kiedy zasiadano do okrągłego stołu. Nie było żadnego powodu aby mocno wystraszonych komunistów traktować jako partnerów i wchodzić z nimi w układy, które gospodarkę socjalistyczną zamieniły na ich prywatną. Co czuł ojciec Marysi z Gorzowa widząc jak ci, którzy w PRL decydowali czy dostanie wyrok, teraz będą decydować czy dostanie kredyt w banku? Co czuli Polacy, którzy zobaczyli jak ich bohaterowie z opozycji po biesiadzie z komunistycznymi kacykami raptem zaczeli ich nazywać ludźmi honoru. Co czują teraz, widząc jak sąd tej wolnej Polski skazuje protestujących przeciwko stalinowskiemu oprawcy? Gorzów był dość prężnym ośrodkiem przemysłowym, ale teraz Marysia jak skończy szkołę raczej nie znajdzie tu pracy. Z reakcji Tuska na jej słowa może wynikać, że on doskonale wie o co jej chodzi. Teraz Belka, Cytrycki i Sienkiewicz czyli byli: partyjniak, esbek i opozycjonista kombinują jak utrzymać władzę, nawet kosztem naruszenia konstytucji Polski. Czy ta rozpoczęta wtedy biesiada przy niekoniecznie już teraz okrągłym stole, czasami nadal nie trwa? Niestety 25 lat od tych częściowo wolnych wyborów, Polacy w ogóle nie mają wyboru, bo trudno nim nazwać ten pomiędzy partią, której już mają dość a taką, której się boją. Tylko, że sami są tak naprawdę winni bo za zdobycz wolności uznali możliwość wagarowania w dniu wyborów. Masowe zastąpienie głosowania grillowaniem spowodowało, że wygrywali potrafiący skupić niewielki ale wierny elektorat, który pieczenie wyborczych kiełasek rozpoczynał po oddaniu głosu. Na okoliczność tegorocznych obchodów premier Tusk zanucił sobie „Hey Jude”. Chociaż spotkało się to z krytyką zazdrosnych polskich muzyków, wybór był dość trafny, bo to jednak takie jak ta piosenki, były dla nas symbolem upragnionego Zachodu. Jednak widząc dokąd Polska zmierza bardziej pasowałaby tu inna, też z repartuaru the Beatles, ale pod trochę zmienionym tytułem: „Back to the PRL”?

15-lecie – czyli NA CO nam NATO

NATO to praktycznie armia USA, na której pozostali członkowie paktu opierają swoje bezpieczeńswto. W Europie jest ona porządana lub nie w zależności od sytuacji w Rosji. Akurat teraz wiele krajów chciałoby aby tu się znowu zadomowiła, choćby nawet jak w Polsce trzystu żołnierzy. Więcej mogliby przysłać Niemcy, ale to źle by się jednak kojarzyło. Teraz Ameryka sama ma problem, bo BUSHmeni i bankierzy doprowadzili ten kraj do stanu, w którym funkcjonuje on jeszcze tylko dzięki drukarzom. Mają chyba rację twierdzący, że dla tych którzy zrujnowali amerykańskie finanse najlepszym rozwiązaniem byłaby teraz wojna. Ale taka, na której można byłoby dobrze zarobić, czyli w Europie. Kiedyś broń sowiecką kupować musieliśmy, czy jednak teraz w przypadku, nie daj Boże, konfliktu zbrojnego, przeciwnik zgodzi się na zawieszenie broni do czasu dostarczenia nam zza oceanu jakieś uszczelki do samolotu? Lekcji z lotnictwa cywilnego już widocznie nie pamiętamy. Polska przypomina tu trochę przysłowiowego zajączka, który uzbrojony w procę wygraża niedźwiedziowi, bo odwagi dodaje mu z oddali niedzwiedź-sojusznik, który też sprzedaje mu do tej procy kamienie. Znów nie odrobiliśmy lekcji, w której boleśnie nauczono nas, że interesy niedźwiedzi są zupełnie inne niż zajączków. Potwiedzają to podsłuchani politycy, bo jak widać niektórzy zdają sobie sprawę z tego, że nasze poczucie bezpieczeństa jest tylko złudzeniem. Szkoda tylko, że sojusznik dowiaduje się o tym z Wprost, a nie wprost. To właśnie ta, cytując Sikorskiego polityczna „murzyńskość” powoduje, że polski żołnierz walczący na amerykańskiej wojnie, aby pojechać do Ameryki musi pisać podanie i pomimo, że sporo za to płaci, to zgody często nie dostanie. A w swoim kraju po powrocie z takiej wojny zostanie osądzony za to, że przeżył przez kretynów, którzy prochu (nie prochów!) nigdy nawet nie wąchali. A NATO nic na to. Chociaż z drugiej strony czy kraj, który uciekł spod sowieckego buta pod skrzydła NATO a człowieka, który drogę tą mu przetarł,  uważa ciągle raczej za zdrajcę – można traktować jako poważnego sojusznika?

 10-lecie –  czyli kabaret pod gwiaździstą flagą

Pomimo wszystkich błędów i wypaczeń, członkowstwo w Unii Europejskiej to bez wątpienia najlepszy okres we współczesnej historii Polski. Stanowi też może i lepszą gwarancję bezpieczeństwa niż zamorskie militarne sojusze. Nie wspominając już o rzeczywistych dotacjach, a nie fikcyjnych offsetach. Owszem, tworzy się tu absurdalne ustawy, będące inspiracją dla kabaretów, ale za to nie ma tu już takich absurdów jak na przykład amerykańsko-kanadyjska granica. Jak wszędzie jakość zarządzania zależy od jakości zarządzających.Jeżeli ze wszystkich krajów członkowskich do europarlamentu trafiają tak jak z Polski odrzuty z polityki krajowej to i tak jest cudem, że ta Unia jeszcze istnieje. Teraz europosłem został nawet ktoś, kto chce tą Unię rozwalić. Grozi to jednak trochę przekształceniem europarlamentu w kabaret, który zresztą potem ma być zgodnie z posła tego wolą zamieniony w burdel. Jednak wybrano go może dlatego, że w Polsce to kabaret złożony z polityków śmieje się ze swojej widowni, która jest coraz bardziej przerażona jego repertuarem. Niepoważne – jak to w kabarecie, jest ciągłe odkładanie przyjęcia wspólnej waluty. Jak najbardziej poważnym jest to, że nie euro lecz spekulanci z londyńskiego city czy Wall Street powodują kryzysy. Oczywiście przy pomocy nieodpowiedzialnych i skorumpowanych polityków. Niestety, ludzie reprezentujący z woli któregoś tam wodza Polskę w Brukseli, wyczekują tylko na znak od niego, kiedy im pozwoli niczym z banicji powrócić do kraju. Jeżeli kiedykolwiek potrafimy to zmienić, to raczej Polska nie zginie, póki Unia Europejska żyć będzie.

 10-15-25  w Toronto czyli „Jubel po królewsku”

„Wielki jubel w królewskim hotelu”- tak tygodnik Goniec zatytułował informację o uroczystości zorganizowanej przez Konsulat RP w Toronto, z okazji 25-lecia zakończenia używania przez Polskę nazwy PRL, co zaowocowało dziesięć lat później przyjęciem do NATO, a po następnie do Unii Europejskiej. Chociaż „jubel” nie jest w języku polskim słowem zbyt pochlebnym, tu można to zrozumieć, bo naczelny Gońca ma trochę na pieńku z ambasadorem RP w Kanadzie (czyt. Przychodzi Kumor do Bosackiego z 8 listopada 2013), kiedy poszło, o bardzo teraz na czasie nagrywanie. W tekście tym czytamy, że ambasador w odniesieniu do przemian ustrojowych stwierdził w swoim przemówieniu: „ … aby osiągnąc te cele winniśmy być…również mądrzy i silni. Dziś po 25 latach, w istocie osiągnęliśmy te cele”. Żona ambasadora wiedzą „wiem co jem” dzieli się z Polakami. Czy z ambasadorem, ktoś podzielił się wiedzą co mówili polscy politycy? Wiedzieli przecież co mówią, zapewniając że: „państwo polskie istnieje teoretycznie, praktycznie nie istnieje”? Na usprawiedliwiene trzeba przyznać, że chociaż nawet jak o tym słyszał, to w takim miejscu trzeba jednak zachować dworską etykietę. Na królewskich dworach nigdy nie mówiono wprost, co mogło być główną przyczyną upadku wielu monarchii. Czy jednak celebrowanie święta demokracji w najdroższym i najbardziej monarchistycznym miejscu w Toronto, w ogóle jest aby na miejscu? Organizatorzy różnych polonijnych inicjatyw, którzy najczęściej odchodzą z kwitkiem od kasy konsulatu, nie wiedzą czy się cieszyć bo MSZ sypnął wreszcie groszem, czy też się smucić, bo wszytko już poszło na „jubel”. Oblaci okazali się jednak lepsi niż dyplomaci. Z okazji kanonizacji zorganizowali porządny koncert w Roy Thompson Hall, w którym mogli uczestniczyć wszyscy czujący związek z Polakiem Papieżem, a nie tylko duchowni i członkowie kółek parafialnych. Tu, chociaż związek z Polską czuje nawet więcej osób, do wspólnego świętowania wybrano wybranych. Zawsze powoduje to niedyplomatyczne niekiedy pytania, dlaczego akurat ci. Jak wynika z relacji naszego reportera „miejsca w królewskiej gospodzie” zabrakło nawet dla realizatorów serialu „OK Poland” uhonorowanego w Polsce nagrodą im. Macieja Płażyńskiego, a przyznawaną  pod patronatem Ministerstwa Spraw Zagranicznych czyli organizatora imprezy. Jednak galę obecnością zaszczyciły też polonijne uzdrowicielki, których metody przypominają trochę te znane z konsulatu. Tam posługując się „sprzętem z NASA” za słoną opłatą wciska się ludziom kosmiczne bzdury. W konsulacie RP natomiast posługując się nielegalną, bo sprzeczną z konstytucją Polski ustawą, też za słoną opłatą zmusza się Polaków do udowodnienia, że są Polakami. Ta metoda naprawde leczy! Z chęci i potrzeby posiadania polskiego paszportu. (czyt. Duch PRL-u w konsulacie RP z 7 lipca 2012, 6 sierpnia 2012 i 10 października 2012).

 Wprost do mikrofonu

Czy afera ta zmieni oblicze Polski, tej Polski? Raczej wątpliwe przede wszystkim z tej przyczyny, że nie bardzo jest czym zastąpić ten układ towarzyski tworzący polski rząd. Drugim, takim samym? Politycy dawno już zapomnieli, że ich pracodawcą i to bardzo hojnym jest społeczeństwo. W to, co mówią publicznie nikt już nie wierzy, więc jedyną metodą sprawdzenia jak się wywiązują z umowy o pracę dla ojczyzny, jest ich podsłuchanie, a czasami też podglądanie. Różne bredzenia o legalności w czasach, kiedy Amerykanie podsłuchują wszystkich bez wyjątku, to tylko nieudolna próba samoobrony. Podobnie jak straszenie Putinem, bo równie dobrze można by znaleźć korzyści jakie z osłabienia tego rządu uzyska prezydent Polski. W takich legalnych sprawiedliwość jest zawsze po stronie partii rządzącącej czyli zlecającej podsłuch. Poza tym są niebezpieczne, jak widać to w sprawie żenujących kombinacji Kwaśniewskich i próby zemsty na jak najbardziej legalnie podsłuchującym. Jeżeli premier nie ma sobie nic do zarzucenia, to powinien być zadowolony, że kelnerzy pomogli mu pozbyć się szkodników i zamiast najazdu na redakcję może lepiej byłoby zjawić się tam, jak w  Gorzowie z kwiatami. Całkiem nie na miejscu jest także wyciąganie grzechów przeszłości naczelnego redaktora Wprost. Może właśnie dlatego, jako były gangster miał odwagę na konfrontację z „gangiem” polityków. Przy okazji Polacy zobaczyli, że też będące na ich utrzymaniu służby bezpieczeństwa ciągle nadają się tylko do doprowadzania przez uzbrojonych po zęby osiłków, lekarza na posterunek (13?). Tusk chociaż próbuje zbyć to wszystko kibicowskim „Polacy- nic się nie stało” dobrze wie, że się jednak stało. Polacy dowiedzieli się, że wbrew konstytucji za pieniądze można wymienić ministra, który za bardzo pilnował aby w państwowych pieniądzach panował porządek. Dowiedzieli się, że organa skarbowe ścigające ich za najmniejsze uchybienia załatwiają kolegom ochronę w razie potrzeby i gdyby współbiesiadnik u Sowy był dalej na takim stanowisku, żona Nowaka nadal oszukiwałaby państwo, w którym jej mąż był ministrem. Niestety kolega „zegarmistrza” był już w spółce urządzony, jak sam przyznał „bogato, k… bogato” . Dowiedzieli się też o marnotrawieniu funduszy na różne projekty i skandalicznych opóźnieniach strategicznych inwestycji. Te i inne rzeczy podane do wiadomości przez opozycję byłyby mało wiarygodne, jednak te pozyskane przez kelnerów są. Dość szokujący język z pewnością Polacy im wybaczą, bo łatwo im wmówić, aby spojrzeli na siebie dyskutujących przy piwie. Prawda, tylko że od takich dygnitarzy mających tak wyrafinowany, nie tylko kulinarny gust, spodziewamy się  też bardziej wyrafinowanego języka. Pozostaje może drobna, ale istotna sprawa, kto płacił rachunek? Za takie dwa tysiące, jakie społeczeństwo kosztował rachunek Belki, większość pracujących musi przeżyć cały miesiąc. Żeby jeszcze ucztowano przy polskim bigosie i gołąbkach, ale przypadkiem czy celowo delektowano się kojarzącymi się jednak z mafią ośmiorniczkami. Szwedka przestała być ministrem, gdy wydało się, że służbową kartą płaciła za drobne prywatne zakupy. Niedawno burmistrz ontaryjskiego London stracił stanowisko za zapłacenie ze służbowych pieniędzy prywatnego rachunku $1700. Polscy prominenci to jednak co innego, bo znają i stosują prawo Kalego, które wymyślił nie kto inny, jak pradziadek ministra Sienkiewicza. Pierwszym, który postanowił pokazać, że Polska jednak nie leży „w pustyni i puszczy” był Sikorski, który zwrócił pieniądze, chociaż tylko za wino (ale jednak) wypite podczas sesji nagraniowej. Jak inni pójdą za jego przykładem, to może uzbierać się nawet, na zegarek dla któregoś ministra.