O wyższości turbanu nad czapką

Wałęsa – człowiek straconych nadziei

Przed salą projekcyjną tegorocznego festiwalu filmowego w Toronto, gdzie miała się odbyć premiera filmu Wajdy, kolejka swą długością przypominała tą, po cytrusy  w PRL-u. Polacy, którzy byli w niej chyba mniejszością mogli  przypuszczać,  że oprócz „Wałęsy” odbywa się tam jeszcze inna projekcja. Jednak okazało się, że ten cały wielonarodowy tłum czekał, aby obejrzeć film polski. Na pewno główną tego przyczyną było nazwisko, które jako  nieliczne z polskich, zna  cały świat,  a film ten był okazją aby wreszcie zobaczyć jak to było z tym elektrykim, który wtedy „elektryzował” świat,  a potem nawet został prezydentem. Polacy chyba byli bardziej ciekawi, jak Wajda sobie z Wałęsą poradził. Trzeba przyznać, że całkiem dobrze, bo od czasu „Człowieka z żelaza” jest to chyba  jego najlepsze  dzieło, którego  zaletą jest to, że  to raczej pierwszy polski film historyczny, zrozumiały dla widza z innego kraju. Użycie doskonale wmontowanych materiałów dokumentalnych powoduje, że  klimat tamtych czasów, mogą poczuć nawet ci, którzy wtedy w Polsce nie bywali. Oczywiście Polak traktuje ten film bardziej krytycznie dlatego, że zna nie tylko plusy dodatnie, ale też plusy ujemne tytułowego bohatera. Film kończy się na dniu 15 listopada 1989 roku wystąpieniem Wałęsy w Kongresie USA. Jest to data przełomowa bo „My Naród”, jak  wtedy powiedział, do tego momentu byliśmi z niego dumni. Po tej dacie coraz częściej musieliśmy się jego i za niego wstydzić. W latach 1980-1990 był on rzeczywiście człowiekiem nadziei i w „wersji eksportowej” tak powinno chyba pozostać. Tego, że przez niego wiele  nadziei zostało straconych, nie może zrozumieć nawet większość Polaków, a co dopiero obcokrajowiec. Chcemy aby Polska była postrzegana jako kraj sukcesu, to mamy autentyczny sukces, jakim wtedy była Solidarność z Wałęsą na czele. Zresztą nie ma chyba żadnego bohatera narodowego, o którym całkowita prawda nie rzuciłaby cienia na jego zasługi. Czepianie się historyków do szczegółów typu, czy Wałesa podpisał coś prędzej czy póżniej niż pokazano w filmie nie ma większego sensu. Pokazano, że podpisał, ale jest to jednak film fabularny. Najważniejsze, że możemy wreszcie zaprosić kogoś z kanadyjskich znajomych do obejrzenia polskiego filmu. Komentarze o Bolku róbmy po polsku, albo poczekajmy aż wyjdą. Na pewno dużą zasługą w sukcesie jaki ten film odniósł jest też rola Roberta Więckiewicza, który na torontońskiej premierze pojawił sie osobiście. Zanosiło się nawet, że rodzina Wałęsów pobędzie trochę dłużej w Toronto, bo zapowiadano też premierę sztuki teatralnej, o jego żonie „Danuta W”. Niestety jak podali organizatorzy „ w związku z przedłużającymi się procedurami amerykańskiego urzędu immigracyjnego” spektakl odwołano. Nie wiadomo czy amerykańscy urzędnicy podejrzewali o coś Danutę W. czy Krystynę J. Mogło chodzić o tą drugą, bo z dreamlinerami i tak tyle kłopotów, a jej niedawno „zszkodziło” wino w samolocie. Jednak tak jak w przypadku Lecha W. prawda tu może być dużo bardziej zagmatwana.

Polski blues w PCK

 Zdjęcie to po raz pierwszy zobaczyliśmy w 1971 roku, na okładce nagranej przez zespół Breakout płyty zatytułowanej „Blues”. Dla polskiego, trochę ludowego, jak to mówiono wtedy big bitu, był to prawdziwy przełom. Trudno było wprost uwierzyć, że polscy muzycy mogą nagrać płytę na tak wysokim poziomie artystycznym, która zresztą do dziś jest chyba najlepszą jaką nagrano w Polsce. Dzięki niej blues zadomowił się nad Wisłą już na dobre. Plakaty z tym zdjęciem pojawiły się prawie dziesięć lat temu też w Toronto, z okazji organizowanego tu kiedyś Dnia Polskiego. Niestety, ktoś wpadł na dość dziwaczny pomysł, aby Breakout wystąpił przed Ich Troje. Nie będący w najlepszej formie zespół, przez oczekujących na czerwonowłosego wokalistę fanów, bardziej był wygwizdany niż oklaskiwany. Od paru tygodni na polonijnych witrynach zdjęcie to znów zagościło. Tym razem zapowiadając koncert, poświęcony twórczości lidera grupy Breakaut – Tadeusza Nalepy. Oprócz polonijnych wykonawców wystąpi tam też jeden z najlepszych polskich gitarzystów i współtwórca polskiego bluesa Dariusz Kozakiewicz. Warto namówić kanadyjskich znajomych, aby przekonali się „iż Polacy nie gęsi, iż swojego bluesa mają”. Mało brakowało, aby prawie w tym samym czasie zawitał do Toronto zespół Ich Troje. Chociaż na szczęście  do tego nie doszło,  ale dla  tych, którzy na nich czekali, a nie odkryli jeszcze muzyki Nalepy, jest doskonała okazja, aby za zaoszczędzone pieniądze, kupić bilet na ten właśnie koncert. Jeżeli ktoś choć troszeczkę „czuje bluesa” zrozumie dlaczego raczej nigdy, nie zostanie zorganizowany koncert, poświęcony twórczości Michała Wiśniewskiego. Blues w Polskim Centrum Kultury zabrzmi już w niedzielę 3 listopada o godzinie 17:30 (nowy termin!).

 O wyższości turbanu nad czapką

Parę tygodni temu redaktorka torontońskiego tygodnika GazetaGazeta, opisała tam swój zachwyt nad kanadyjaskim policjantem.Pewnie nie byłoby w tym nic dziwnego, bo nie od dziś wiadomo, że za mundurem panny sznurem, lecz tu zachwyt nie dotyczył munduru, ale egzotycznego  nakrycia głowy. Policyjna czapka w kształcie turbanu, to jej zdaniem symbol wielokulturowości Kanady. Może i tak, tylko gdyby nasz góral spod Tatr zostawszy policjantem, chciał swój kapelusz nosić na służbie, zostałby z pewnością zwolniony i to z podejrzeniem, że może mu brakować którejś klepki. Dlaczego więc ci spod Himalajów są bardziej uprzywilejowani? Zresztą prawdziwy problem może być dopiero jak policjantki, całkiem słusznie zresztą, zechcą zakładać burki. Nikt nie ma tu raczej wątpliwości, że tego typu wyjątki są dziełem polityków, przeliczających wszystko na potencjalne głosy. Niestety raczej nie biorą pod uwagę tego, że turbanyczy burki mogą być wstępem do zalegalizowania obyczajów, które w naszej cywilizacji, są  postrzegane jako zupełnie niecywilizowane. Tolerownie i popieranie różnych kultur, nie powinno być równoznaczne, ze zmienianiem na żądanie grupki przybyszów a raczej uciekinierów z  całkiem odmiennego świata, zasad obowiązujących w naszym świecie. W dodatku uciekli oni stamtąd właśnie dlatego, że był on tak odmienny. Jeżeli komuś wmówono, że z jakichś tam powodów nie wolno mu zdejmować czapki lub golić brody, to nie jest to powodem do zmiany przepisów dotyczących umudurowania państwowych funkcjonariuszy. Chociaż powoli odzywają się głosy rozsądku, to większość polityków stara się je uciszać lub nawet się wygłupiać . W odpowiedzi na proponowaną przez Quebec ustawę w tej sprawie, kanadyjski minister Kenney demonstracyjnie występuje  w chuście na głowie. Czyżby wierzył, że  jego prawdopodobny następca zdejmie kiedyś swój turban, aby zjednać sobie zwolenników wśród tych, którzy turbana nie noszą? Zadziwiająca jest  tu naiwność władz, nie tylko zresztą Kanady, a  wystarczyłoby przecież zobowiązać przybywających z obcych nam kulturowo rejonów do przestrzegania norm obowiązujących w kraju, który pozwolił im zostać jego obywatelami. Naszemu posłowi Lizoniowi, który chociaż na każdym festynie pokazuje się w góralskim stroju,  do głowy by nie przyszło aby przychodzić w nim do pracy. Jeżeli jego koledzy w turbanach ciągle mentalnie są w Indiach to jest bardzo wątpliwym czy bedą oni działać w interesie Kanady. Mówienie o tym nie ma  nic wspólnego z rasizmem, jak to próbują wmawiać nam różni tak zwani pożyteczni idioci. Jest obowiązkiem gospodarzy tego kraju, troszczyć się o zachowanie też jego kultury. Problem w tym, że politycy chyba w coraz mniejszym stopniu czują się gospodarzami kraju, który ich zatrudnia. Ich motywy są jednak dość jasne, ale czy Gazeta też spodziewa się zwiększenia liczby czytelników w turbanach?

Nasze matki, nasi ojcowie, nasza historia

Telewizja kanadyjska też kiedyś zakupi niemiecki serial „Nasze matki, nasi ojcowie” co prawdopodobnie spotka się z protestami Polonii, tak jak to ma obecnie miejsce w Anglii. Zakup filmu przez Polskę to co innego, bo aby protestować wypadałoby poznać przedmiot protestu, chociaż u nas nie zawsze to się praktykuje. Zresztą nikt nie lubi jak go przedstawiają inaczej niżby sam chciał. Najlepszym rozwiązaniem jest przedstawić samemu sprawy, które nas dotyczą. Tylko nam to jakoś nie bardzo wychodzi. Niemcy nigdy potęgą filmową nie byli, chociaż trzeba przyznać, że Winnetou  na wschód od Odry bił kiedyś rekordy popularności. Co innego my, z Wajdą, Polańskim, Skolimowskiem itd. Jednak tak naprawdę o współudział w holokauście zaczęły Polaków oskarżać nie Niemcy, ale środowiska żydowskie z Ameryki. Tam nawet  prezydent mówi o polskich obozach, a obecni polscy dyplomaci, „dyplomatcznie”  udają, że tego nie słyszą. Niemcy po prostu wykorzystali okazję, aby na fali tej propagandy swoje zbrodnie trochę wybielić. Do 1989 roku historia Polski była cenzurowana, ale minęło przecież już prawie ćwierć wieku niepodległości. I co  zrobiliśmy, aby wreszcie przedstawić nasze dzieje tak, jak my byśmy tego chcieli? Rzeczpospolita finasuje różne bzdury, a nawet antypolskie filmy,  jak Westerplatte czy Pokłosie. Wydawałoby się, że takiego tematu jak bitwa warszawska, nie da się sknocić. Jednak Polak potrafi. Jak do tego dodamy jeszcze nieudolnie zrobiony „W ciemności” to protestować powinniśmy owszem, ale raczej przez Polskim Instytutem Sztuki Filmowej i Sejmem. W czasach współczesnego azjatyckiego „najazdu” na Europę, nie potrafiliśmy nawet przypomnieć światu, kto zatrzymał  wtedy Turków pod Wiednim. Kiedy Włosi zrobili z „Bitwy pod Wiedniem” głupkowaty film, uważany za wybitnego reżysera, Skolimowski, zagrał tam przedstawionego wybitnie dziwacznie Sobieskiego. Czy my naprawdę  nie potrafimy już nic zrobić choćby ku pokrzepieniu serc?  Chyba nie jest tak źle, czego dowodem może być serial „Czas honoru”. Na eksport jest za długi, ale jakby tak  zrobić film na podobnym poziomie? Niech reżyseruje Polański, przecież ma jakiś dług wdzięczności. A potem sprzedawać do Niemiec, Anglii, Ameryki. Niech zobaczą naszą historię, ale opowiedzianą przez nasze matki, naszych ojców. Mogą wprawdzie protestować niektóre żydowskie organizacje w Nowym Jorku, ale będzie to też darmowa reklama, a Polański   i tak już od dawna tam nie bywa.

Słoma w butach posła

Jedną z najczęściej sprawdzających się ludowych mądrości jest to, że słoma z butów prędzej czy później i tak wyjdzie. Niedawano przytrafiło się to po pijaku posłowi Hofmanowi. Słoma wprawdzie jego własna, ale buty i wódkę kupił już za pieniądze społeczene. Lecz wyborcy wiedzieli, że posłem na sejm został on tylko z łaski prezesa Jarosława, którego lico kiedyś upudrował przed występem w telewizji. Tylko, że marszałkiem tego sejmu jest kobieta, która tak długo czekała kiedyś przy boisku, aż Tusk wreszcie sobie nogę skręci. Założyła mu opatrunek i proszę. Nie wymagajmy za dużo od ludzi, którzy karierę zrobili tylko dzięki zdolnością podlizywania się wodzom swych partii. Przy obecnym systemie wyborczym posłem się zostaje tylko z łaski wodza i dopuki się to nie zmieni doputy słoma z poselskich butów ciągle będzie wychodzić. Bo liczyć na to, że wyborcy przestaną bezmyślnie zakreślać „jedynki” na partyjnych listach, raczej nie można.

Konie na światłach

 Aż dziwnie, że do tej pory nie zwrócili na to uwagi obrońcy zwierząt. Podczas oficjalnych uroczystości w plenerze, oddział konnej policji prezentuje się może i efektownie. Lecz jaki sens ma zmuszanie koni do wąchania spalin i przestrzegania sygnalizacji świetlnej, nie mówiąc już o tym, że same konie też ulicę potrafią zanieczyścić, przez co  rowerzysta może  się i poślizgnąć i nawąchać. Prawdopodobnie chodzi tu o to, że nazwa RCMP (The Royal Canadian Mounted Police) z nazwy jest policją konną i aby jej używać jakieś koniogodziny muszą być wychodzone. Jednak czy nie prościej byłoby uciec się do rabinowskich sposobów? Przecież samochód można dość łatwo zamienić w łódź (dozwoloną w dni niedozwolone do jazdy), wkładając pod siedzenie butelkę wody. Równie dobrze można byłoby  zamontować w radiowozach siodło w miejsce fotela, oszczędzając w ten sposób nie tylko tradycyjną nazwę ala też zwierzętom sporo zdrowia.

Puls(e)

Bez rozgłosu, miejsce zlikwidowanego na wiosnę polskojęzycznego InKultura zajął program PULSe. Też po polsku, tylko o połowę krótszy. Pojawiły się różne, chociaż całkiem logiczne plotki, że jest to telewizyjne wydanie popularnego tygodnika o bliźniaczej nazwie. Chociaż właścicielom tygodnika można pogratulować dynamicznego rozwoju, to jednak program na razie przynajmniej, jest tylko uboższą wersją InKultury. Ponadto pozbawiono w ten sposób argumentów tych, którzy próbowali walczyć o polonijny program z prawdziwego zdarzenia, bo mamy przecież program nadawany w języku polskim, i to w dodatku tak w mowie jak i piśmie, bo drugie pół godziny dla wyrównania poprzedniego czasu emisji, wypełniają kulinarne porady z polskojęzycznymi napisami. Sklepy spożywcze może są nawet zadowolone, ale polonijni restauratorzy się wściekają, bo przecież jak Polonia nauczy się gotować, to kto będzie chodził na obiady do Orbitu.  Jeżeli jednak biznesowe powiązania tygodnika Plus z programem Puls(e) ,  są tylko plotkami, które tu powtarzamy, zobowiazujemy sie dyrekcje obu mediów zaprosić na dobrze wpływające na pulsy czerwone wino.