AWS – aktualności w skrócie – nr 13

Walkower  prawa i  sprawiedliwości  

„Kanadyjska temida zadziałała, pan Leszek poszedł na ugodę  i niektórym zrobiło się głupio, że cała beznadziejnie idiotyczna sprawa nie zakończyła się całkowitym triumfem bez żadnych warunków. Ludzie tacy nie rozumieją jednak że kanadyjski system sądowy to nie miejsce dochodzenia sprawiedliwości lecz coś na kształt samopędnego zamku Kafki” 

Tak skomentował Andrzej Kumor w Gońcu (nr 30) sprawę w jaką uwikłano naszego sędziwego weterana. Jak ktoś w Polsce przeczyta te słowa z pewnością puknie się w czoło,  bo gorszego systemu sądowego niż nad Wisłą Polacy nie mogą sobie raczej wyobrazić. Czy naprawdę jest aż tak żle? Słuchając różnych opowieści z wokandy rzeczywiście można nabrać podejrzeń czy w resorcie tym pracują jeszcze ludzie normalni, oczywiście w potocznym tego słowa znaczeniu. A przecież jak by nie było są to ludzie wykształceni. Może mamy tu więc do czynienia  z przypadkiem nadkształcenia, bo w sądach po ludzku się już nie mówi, a zrozumieć swoisty slang prawniczy bez zatrudnienia kogoś kto choć trochę to kuma, ani rusz. Jednak ludzie ci nazywający siebie mecenasami a czasami nawet obrońcami, sypią chyba najwięcej piachu w tryby tego systemu. Nawet błache sprawy sądowe zamieniają się w niekończące się procesy za ich właśnie sprawą, bo gotowi są oni wykorzystać wszelkiego rodzaju bzdury,  niby dla dobra klienta ale tak naprawdę tylko dla dobra swojej kieszeni, bo szanujacy sie mecenas paluchen nie kiwnie jak nie dostanie za godzinę średnio tygodniowej pensji „bronionego”.  W przypadku pana Leszka sprawa była raczej prosta i oskarżenie na pewno można było obalić, tylko że może tygodniowa renta klienta była tak mała, iż lepiej było zadowolić się tym co udało się już wziąźć i sprawę oddać walkowerem.

W sądzie zebrało się wtedy sporo osób w tym przedstawiciele polonijnych mediów a nawet konsulatu, które widzały adwokata w akcji a raczej brak akcji adwokata. Na pewno z niemałym zdziwieniem oglądały go potem w polonijnej audycji telewizyjnej gdzie przedstawiono go zwycięzcą i prawie bohaterem Polonii. Nie wiadomo z jakiego ukosa trzeba patrzeć na tą sprawę aby widzieć ją aż w takim zniekształceniu. Jedna z czytelniczek nadesłała swoją opinię w której pisze, że prawo jest straszne, a dość przecież obraźliwe upomnienia  mecenasa o nierobieniu głupich min były słuszne, bo przecież wszystko to dla dobra Leszka. Można i tak rozumować, ale nie wiadomo gdzie w tym wszystkim jest właśnie jego dobro. W tą sprawę bezinteresownie zaangażowało się wiele osób i organizacji polonijnych , poświęcając swój czas czy zbierając pieniądze. Dlatego chcielibyśmy  dowiedzieć się dlaczego sprawa ta taki miała finał. I chcemy też wiedzieć co będzie, gdy nie daj Boże, skarżąca kobieta, której nikt nawet nie widział sprowokuje złamanie zasądzonych jemu restrykcji. Ile wtedy Polonia będzie musiała zebrać i czy to będzie straszne prawo czy straszna niekompetencja tych, którym płaci się straszne pieniądze za obronę przed tym właśnie starsznym prawem. Lecz chcielibyśmy usłyszeć to w ludzkim, nie prawniczym języku, a po naszemu jak kogoś się uniewinnia to nie nakłada mu żadnych restrykcji. Jakby tak ktoś w Polsce skwitował całą sprawę,  że jaka Polonia takie zwycięstwo to byśmy się, słusznie przecież oburzyli.

Ciekawe, że jakby nawet licencjonowany elektryk sknocił instalację nie przyszłoby nam do głowy psioczyć na kanadyjskie przepisy. Ot partacz, powiedzielibyśmy  i tyle. Ciekawe też czy jest jakiś związek pomiędzy opiniami na temat tej sprawy, w niekórych polonijnych mediach z ogłoszaniem się w nich mecenasa. Czasami można spotkać reklamy, w których nazywa się mieczem i tarczą sprawiedliwości. Tylko tak to już bywa, że jak miecza się nie używa to z reguły wraca się na tarczy. Może bardziej pasowałby tu więc, wykorzystywany przez jednego z agentów nieruchomości, motyw z kotem.

Obliczenia Olivera Stone

Tak jak naszą zwykłą nieudolność potrafimy najczęściej wytłumaczyć siłami wyższymi to stanowczość Żydów postrzegamy jako demonstarcję siły. W tym samym felietonie, w tym samym numerze Gońca (nr 30 str.15) autor oburza się, że hollywódzki reżyser Oliver Stone musiał, jak to autor określił odszczekać swoją wypowiedź.

Stone doknonał bowiem obliczeń, z których mu wyszło, że Żydzi nie byli największą ofiarą II wojny światowej, bo zginęło tam więcej Rosjan niż Żydów. To, że Stone gada głupoty jakoś uchodzi uwadze autora. W czasie tej wojny zginęło 6 mln Żydów czyli 30% populacji oraz 23 mln obywateli radzieckich co stanowiło około 13% mieszkańców ZSRR z czego na pewno spora ich część poległa z rąk swoich lub w wyniku głupoty dowódców jak również w czasie gdy razem z Hitlerem ruszyli na podbój świata. Poza tym ZSRR prowadzł regularną wojnę z Niemcami, a Żydów zabijano tylko dlatego, że nimi byli.

Obojętnie czy się kogoś lubi czy nie, trochę obiektywizmu nie zaszkodzi, tym bardziej iż z dużym prawdopodobieństwem można założyć, że pan Stone nie stał się nagle taki wrażliwy na krzywdy Rosjan lecz mógł nie dostać kasy od hollywódzkiego producenta a tam prawie wszyszcy to Żydzi, o czym Stone na pewno dobrze wiedział.

Pomoc polskim talentom

W polonijnych witrynach pokazał się plakat z facetem z bumerangiem i apelem o pomoc polskim talentom.O jakie talenty chodzi, jak i dlaczego mamy im pomagać nie podano.

Akcji sponsoruje z „ramienia” stowarzyszenie trudnej do zidentyfikowania armii.

Może autora akcji pozwać z „ramienia” ekologów o marnowanie papieru, a uzyskane pieniądze przeznaczyć na tą właśnie pomoć ( na zakup bumerangów?). Pomysł może i niezły tym bardziej, że mamy tu paru bardzo sprytnych adwokatów.

Konkurs

Zanosiło się, że w konkursie na idiotę roku niezagrożonym zwycięzcą w Polsce zostanie niejaki Rafał Betlejewski, który podobno udając, że ma ma to być teledysk do piosenki Niemena podpalił we wiosce Zawada stodołę, a potem oznajmił, że chodziło tu o Jedwabne. Jednak w zdobyciu tytułu zaczął mu poważnie zagrażać niejaki Jakub Żulczyk prowadzący w tygodniku „Wprost”  rubrykę „Na skróty przez kulturę” gdzie, mające się odbyć w Polsce koncerty Rogera Watersa i Stinga określił jako „noce żywych trupów”. Chociaż do kultury rzeczywiście  idzie na skróty i to duże, życzymy mu by zanim sam się takim stanie choć raz udało mu się posłuchac koncertu Watersa.