AWS – aktualności w skrócie nr 16

Polonijne 11 listopada

Tak jak przewidywaliśmy obchody naszego polskiego święta przebiegały jak zwykle w niezwykle nieświątecznej atmosferze. Jakoś tak się u nas ostatnio przyjęło, że obchodami narodowych uroczystości dyrygują dyrygenci. W tym roku orkiestra Celebrity Andrzeja Rozbickiego zagrała na podwójną  rocznicę, zakończenia wojny i komunizmu. Może teraz można to już połączyć w jedno chociaż koniec wojny oznaczał początek komunizmu. Orkiestra Sinfonietta Macieja Jaśkiewicza grała by uczcić rocznicę niepodległości. Jak wynikało z plakatów zatrudniono tu nawet konsultanta historycznego, raczej kiepskiego bo na stronie internetowej orkiestry umieszczono   informację jakoby koncert upamniętniał rocznicę niepodległości Polski i Kanady  (Rememering Independence for both Canada and Poland). Na wszelki wypadek dorzucono jeszcze jedną okazję a mianowicie przygotowanie do obchodów 200 rocznicy urodzin Chopina (Szopena). Koncert maestro Rozbickiego zaszczycił mało znany polski minister do spraw kombatantów , chyba ten sam, który gościł niedawno w Parku Paderwskiego. Na koncercie maestro Jaśkiewicza pojawił się Ted Opitz odczytując list od ministra imigracji, podobnie jak to uczynił  w tym samym parku na obchodach Dnia Wojska Polskiego. W obu przypadkach jak to na takich koncertach, panie zaprezentowały swoje kreacje, aryści swój repertuar i tylko  Andrzej Kumor zauważył w Gońcu (nr 47), że na tak ważnych dla Polski świętach nie pojawił się żaden ważny przedstawiciel rządu kanadyjskiego.Tylko czy tak naprawdę można wymagać od nich by uczestniczyli w koncertach wszystkich dyrygentów? A poza tym jednak zdecydowana większość Polonii nie jest miłośnikami arii operowych czy koncertów fortepianowych a przy naszym wspólnym święcie dajmy okazję wszystkim się nim nacieszyć. Wyobraźmy sobie takie ogłoszenie: „Kongres Polonii Kanadyjskiej zaprasza na obchody Święta Narodowego Rzeczypospolitej Polskiej- 11 listopada -do Roy Thompson Hall. W cześci artystycznej wystąpią orkiestry pod dyrekcją  A.Rozbickiego i M.Jaśkiewicza, polonijni wykonawcy Kinga Mitrowska,IrminaSomers,Małgorzata Maye, kabaret pod Bańką oraz goście z Polski zespól Budka Suflera. Obecni będą, ambasador RP oraz polski poseł do parlamentu kanadyjskiego (kto wie, może to być za rok prezes Lizoń)” .Na takim koncercie na pewno pojawiłby się nie tylko McGuinty ale i sam Harper.

Latwace na uniwersytetem

Organizatorzy koncertu wspomnianej Budki Suflera przegapili okazję aby przypiąć się do jakiejś rocznicy a przecież zespół ten koncertując kiedyś głównie w ZSRR i NRD na pewno przyczynił się, mącąc w głowach konsomolcom, w jakiś sposób do pierestrojki. Tym bardziej że na początku działalności Budka Suflera usiłowała grać ambitniejszą muzykę rockową, za żelazną kurtyną niechętnie widzianą. Pózniejszy zwrot w stronę bardziej dancingowych melodii wyszedł zespołowi na dobre bo  jednak ich wczesne kompozycje brzmią trochę amatorsko.

Zespół posiada w swoim składzie zupełnie fenomenalne osobistości. Jednym z nich jest Krzysztof Cugowski, który jako jeden z nielicznych na świecie wokalistów posiada rzadki dar braku jakiegokolwiek kontaktu z publicznością. Mógł nabrać takich nawyków w Senacie, bo senatorowie przeważnie mówią do ludzi tylko przed wyborami, ale podobno taki też był i wcześniej. Muzycy odegrali rutynowo swoje starsze i nowe przeboje akompaniując kołyszącemu się na scenie z wdziękiem Andrzeja Gołoty wokaliście. Drugim fenomenem zespołu jest Romuald Lipko. To dzięki niemu powstała większość repertuaru nie tylko Budki Suflera ale także wielu innych wykonawców. Właściwie trudno znależć w polskiej muzyce rozrywkowej kogoś równie twórczego.To jego kompozycje bardzo pomogły  w karierze Izabeli Trojanowskiej oraz Urszuli, która również wystąpiła w Convocation Hall torontońskiego uniwertstetu. Chociaż dano jej czas tylko na trzy piosenki to właśnie one były chyba najlepsze z całego koncertu, ze świetnymi będącymi już klasyką „latawcami” szczególnie. Utalentowana lecz czasami niedoceniania Urszula od lat jest na pewno jedną z najlepszych polskich piosenkarek pomimo, że  w branży tej opanowanej obecnie przez zdziwaczałe divy typu Edyty Górniak, niełatwo istnieć bez ciągłych skandali, które stały się podstawą markietingu. Na pewno chętnie gościlibyśmy ją w Toronto z jej własnym koncertem. Trzeci członek Budki Tomasz Zeliszwski nie jest może fenomenalnym perkusistą ale nadrabiając małomówność wokalisty widać było, że cały czas jakby coś mówił. Niestety bębny nie pozwolilły usłyszeć co. Występ zespołu rozpoczął ktoś śpiewający piosenki przypominające szanty ,w towarzystwie troche podobnej do premierowej Isabel młodej dziewczyny.Nie wiadomo jaki sufler podpowiedział by spiewał do podkładu z taśmy. Może to jednak potem nasuwać różne podejrzenia w czasie występu gwiazdy wieczoru.

Mieliśmy tego wieczoru również akcent miejscowy bo przed gośćmi z Polski wystąpił polonijno-kanadyjski zespół Miron. Ten całkiem dobry instumentalnie zespół czasami zapędzał się  w trochę monotonne improwizacje lecz  komunikację z publicznością nawiązali zeppelinowskim „Communication Breakdown”.  Gdy na  zakończenie grali „Paranoid”  Black Sabbath można było odnieść wrażenie, że za mikrofonem stoi młody „Ozzy” Osbourne. Wykorzystując to podobieństwo może powinni włączyć do repertuaru jak najwięcej utworów tej świetnej grupy. Co za zbieg okoliczności,  bo pięć lat temu Budka Suflera zabiegała o udział wokalisty Black Sabbath w nagraniu ich płyty. Tu mieli niezłą podróbkę na miejscu, szkoda że nie wybrali się razem do studia.

Książę na włościach

Elżbieta II wysłała syna by zobaczył jak się mają, jak by nie było ich zamorskie posiadłości. Przyjęto go w Kanadzie bez spodziewanego entuzjazmu, jedynie ludność Quebecu okazała  więcej zainteresowania witając gościa staro-francuskim obyczajem,

pomidorami i jajami. W Ontario Karol przebrany za kanadyjeskiego żołnierza wyznał, że rozumie jako ojciec tych, których dzieci walczą w Afganistanie bo sam tego też doświadczył. Trzeba być wyjątkowo oderwanym od rzeczywistości lub po prostu bezczelnym by coś takiego palnąć. Tu mogły nawet zaistnieć obie przyczyny naraz.  A nam nasuwa się refleksja czy nie czas aby skończyć z tą dość kosztowną angielską operą mydlaną zanim ktoś taki zostanie królem, formalnie niestety także i Kanady?

 „Oberprezydent”

Od czasu wejścia do Unii Europejskiej szczególnie w środowiskach radiomaryjnych obserwuje się ubolewanie na rzekomą utratą polskiej niepodległości. Teraz po wyborze pierwszego przewodniczącego Rady Europejskiej czytając niektóre wypowiedzi odnieść można wrażenie, że nad Wisłą mówi się już po niemiecku. Niestety również nasz Goniec chyba przesadził nazywając z niemiecka nową funkcję premiera Belgii. Można przypuszczać, że gdyby został wybrany na to stanowisko nasz Kaczyński żadnej mowy o utracie polskiej niepodległości by nie było. Jako członek UE często próbujemy stosować moralność Kalego. Jak wybrano  Buzka jakoś nikt nie pisał o nim „ober-przewodniczący”. Czy tak trudno sobie wyobrazić, że na terytorium bez granic, o wspólnej walucie i rynku pracy muszą istnieć jakieś wspólne instytucje czy regulacje. A jak się tam potrafimy znaleźć to już od nas samych zależy. Krytykując bzdurne czasami unijne uchwały zwróćmy uwagę na twórczość polskich biurokratów.

Ponadto do Brukseli wysyła się przeważnie tych, którzy nie mają już szans na stanowiska w kraju,

traktując europejskie posłowanie jako polityczne zesłanie.Najgorsze, że nikt z tych „prawdziwych patriotów” nie potrafi zaproponować rozwązania, jak nie unia to co? Nazwać to wszystko jak Michalkiewicz kołchozem każdy potrafi. Zresztą z tego „kołchozu” zawsze możemy się wypisać, tylko czy ktokolwiek normalny chciałby Polski samotnej pomiędzy Unią a Rosją, nie daj Boże ze stolicą w Toruniu? Jeśli nie, to zróbmy wszystko aby następnym” ober –prezydnetem” został Polak. Bez obawy, że histeryzować będą wtedy Belgowie.